Bijna veertig jaar geleden (!) werd mijn interesse voor paarden gewekt door rijlessen op Hippisch Centrum Groot-Zande. De bevlogenheid waarmee de piepjonge Toos en Dick instructie gaven én hun passie voor paarden werkten aanstekelijk. Al gauw kwam er een eigen paard. Het was fascinerend te ervaren hoe ik een band met dit dier kon opbouwen.
Het waren de beginjaren van de Landelijke Rijvereniging Doetinchem: samen met alle paarden in een veewagen op wedstrijd en ook toen al pannen soep en broodjes. Er heerste een geweldige sfeer, mede dankzij Jos Joosten en zijn vrouw Mien, de ‘vader en moeder’ van de vereniging. Helaas moest ik Groot-Zande en mijn paard begin jaren tachtig door privé-omstandigheden verlaten. Zonder eigen paard verdween het rijplezier snel en ik stopte met paardrijden.
Toch stak het paardenvirus vele jaren later de kop weer op. Ik ging lessen op een Arnhemse manege met het idee: als ik het nu niet doe, gebeurt het nooit meer. En jawel: ik wilde weer een eigen paard! In de Achterhoek vonden mijn toenmalige instructrice en ik Mystique: een verkeersmakke 10-jarige merrie die Z-dressuur had gelopen. Het was liefde op het eerste gezicht: die ogen! Ze zou het perfecte leerpaard zijn. Dat werd ze inderdaad, maar op een totaal andere manier dan verwacht.
Begin 2005 kwam Mystique in Arnhem op stal. Door stom toeval raakte ze in korte tijd twee keer ernstig geblesseerd. Bij de tweede blessure stelde de dierenarts dat ik haar beter kon laten inslapen. Toch wilde ik haar het voordeel van de twijfel geven, al zou dat langdurige revalidatie betekenen. Daarvoor was op de manege nauwelijks begrip, laat staan begeleiding. Gelukkig kon Mystique begin 2006 terug naar de Achterhoek waar ze zich in haar vertrouwde omgeving veel beter voelde. Ze mocht daar blijven. Een half jaar lang heb ik haar bijna elke dag op het harde gestapt en vooral veel met haar getut. Ze krabbelde op en was weer helemaal de oude toen ze door een klap van een ander paard enkele maanden later opnieuw geblesseerd raakte. Ook nu luidde het oordeel: laat maar inslapen. Ze zou alleen nog geschikt zijn als fokmerrie. Ze was toen al drachtig en ik besloot af te wachten. Opnieuw begon een lange periode van rust, revalidatie en veel aandacht. In die tijden heb ik een speciale band met Mystique gekregen. Medio mei 2007 beviel ze van haar veulen en het onverwachte gebeurde: ze begon weer goed te lopen. Wat een wilskracht en vechtlust toonde ze!
Nadat het veulen was verkocht, had ik er genoeg van altijd alleen te moeten staan in mijn zorgen om Mystique. Ik ging vaak met met angst en beven een weekendje weg, durfde nauwelijks op vakantie, bang dat er iets met haar zou gebeuren. En meestal was dat dan ook zo. Ik zocht rust in een betrouwbare, deskundige en veilige omgeving. Zo kwam Mystique eind 2007 bij Toos en Dick. Wat een verademing! Hier kreeg ze weliswaar ook met ziekte en met een ernstige blessure te maken maar nu kon ik terugvallen op de hulp, begeleiding en deskundige adviezen van de familie Brinksma.
Mystique vond haar draai, ik leerde haar beperkingen kennen en zij accepteerde de mijne. Zo groeiden we nog meer naar elkaar toe. Mystique is een échte merrie met karakter en een heel eigen wil. Niet gemakkelijk in het rijden, maar wel werkwillig. Voor mij lief in de omgang en super betrouwbaar, ook buiten. Jarenlang heb ik haar, soms tegen de adviezen in en met heel veel geduld, aan de gang weten te houden. Nu ik zelf de laatste jaren steeds meer beperkingen ondervind, houdt ze mij in beweging. Als dat geen ware liefde is!
Toch stak het paardenvirus vele jaren later de kop weer op. Ik ging lessen op een Arnhemse manege met het idee: als ik het nu niet doe, gebeurt het nooit meer. En jawel: ik wilde weer een eigen paard! In de Achterhoek vonden mijn toenmalige instructrice en ik Mystique: een verkeersmakke 10-jarige merrie die Z-dressuur had gelopen. Het was liefde op het eerste gezicht: die ogen! Ze zou het perfecte leerpaard zijn. Dat werd ze inderdaad, maar op een totaal andere manier dan verwacht.
Begin 2005 kwam Mystique in Arnhem op stal. Door stom toeval raakte ze in korte tijd twee keer ernstig geblesseerd. Bij de tweede blessure stelde de dierenarts dat ik haar beter kon laten inslapen. Toch wilde ik haar het voordeel van de twijfel geven, al zou dat langdurige revalidatie betekenen. Daarvoor was op de manege nauwelijks begrip, laat staan begeleiding. Gelukkig kon Mystique begin 2006 terug naar de Achterhoek waar ze zich in haar vertrouwde omgeving veel beter voelde. Ze mocht daar blijven. Een half jaar lang heb ik haar bijna elke dag op het harde gestapt en vooral veel met haar getut. Ze krabbelde op en was weer helemaal de oude toen ze door een klap van een ander paard enkele maanden later opnieuw geblesseerd raakte. Ook nu luidde het oordeel: laat maar inslapen. Ze zou alleen nog geschikt zijn als fokmerrie. Ze was toen al drachtig en ik besloot af te wachten. Opnieuw begon een lange periode van rust, revalidatie en veel aandacht. In die tijden heb ik een speciale band met Mystique gekregen. Medio mei 2007 beviel ze van haar veulen en het onverwachte gebeurde: ze begon weer goed te lopen. Wat een wilskracht en vechtlust toonde ze!
Nadat het veulen was verkocht, had ik er genoeg van altijd alleen te moeten staan in mijn zorgen om Mystique. Ik ging vaak met met angst en beven een weekendje weg, durfde nauwelijks op vakantie, bang dat er iets met haar zou gebeuren. En meestal was dat dan ook zo. Ik zocht rust in een betrouwbare, deskundige en veilige omgeving. Zo kwam Mystique eind 2007 bij Toos en Dick. Wat een verademing! Hier kreeg ze weliswaar ook met ziekte en met een ernstige blessure te maken maar nu kon ik terugvallen op de hulp, begeleiding en deskundige adviezen van de familie Brinksma.
Mystique vond haar draai, ik leerde haar beperkingen kennen en zij accepteerde de mijne. Zo groeiden we nog meer naar elkaar toe. Mystique is een échte merrie met karakter en een heel eigen wil. Niet gemakkelijk in het rijden, maar wel werkwillig. Voor mij lief in de omgang en super betrouwbaar, ook buiten. Jarenlang heb ik haar, soms tegen de adviezen in en met heel veel geduld, aan de gang weten te houden. Nu ik zelf de laatste jaren steeds meer beperkingen ondervind, houdt ze mij in beweging. Als dat geen ware liefde is!
Recente reacties