Beste allemaal,
Ik ben Ann-Christin Goering en mag deze maand over mijzelf en mijn leven met Jannick vertellen. In 1987 ben ik geboren in Borken, Duitsland. Tot mijn zevende levensjaar waren paarden voor mij niets anders dan koeien met mooie ogen. Toen kwam ik opeens in contact met de paardenwereld. Ik mocht voor het eerst rijden! En jawel…ik was met het paarden virus geïnfecteerd. Op mijn tiende begon ik op een manege in Borken te lessen. Ik leerde snel en mocht al vrij direct de jonge pony’s van de manege eigenaar rijden. Maar helaas waren de pony’s of paarden altijd snel verkocht, wat voor mij meestal een groot drama betekende.
Toen ik 13 werd was het genoeg. Ik viel mijn vader zo lang lastig tot hij uiteindelijk met mij een pony ging zoeken. Zo kwamen we terecht bij de eigenaar van de manege in Borken. Hij liet ons enkele pony’s zien maar er was geen klik. Toen we een van de gegadigde pony’s weer terug op de wei zetten was er nog een andere pony op diezelfde wei. En jawel, je raad het al, dit was mijn grote vriend Jannick. Het was echt liefde op het eerste gezicht!
Jannick was nog jong, net vier en net zadelmak, maar we kozen meteen voor hem en hij ontwikkelde zich prachtig. Hij is een echt karaktertje en helemaal op mij gefixeerd, een zwarte Shagya –Arabier, met goede papieren die tot de 19de eeuw terug gaan. De eerst jaren dat ik hem had heeft hij op een stal in de buurt van mijn ouders gestaan. Iedere dag verzorgde en reed ik hem. Echter na twee maanden kwam de dierenarts om jannick in te enten, maar het ging helaas mis. Hij werd ziek van een vieze naald; een ernstige vorm van eczeem ontwikkelde zich op zijn hals. We wisten niet of Jannick het ging halen, zo ernstig was het. Zware weken en maanden hebben we moeten doorstaan. Gelukkig, zoals wel duidelijk is, heeft hij het gered en we begonnen weer te trainen.
De tijd ging voorbij, ik was inmiddels 18 en bijna klaar met school. Ik zocht een stage plaats voor mezelf en kwam zo terecht in Emmerik. In 2006 begon ik een opleiding bij een bank. Maar wat te doen met Jannick. Mijn ouders wilden Jannick in Borken laten staan, maar ik zonder mijn paard in de buurt ging echt niet. Jannick kwam bij een stal bij een boerenbedrijf te staan.
In 2010 raasde een storm door Emmerik. Deze verwoeste het dak van de stal en hierdoor was Jannick opeens dakloos. Gelukkig kwam ik via via terecht op
een stal in de buurt van Arnhem. Deze nieuwe situatie vergde enige gewenning vanwege de vreemde taal, nieuwe mensen en een ander land. Maar zoals dat meestal gaat wende alles snel en Jannick en ik maakte heerlijke ritten over de Posbank. 
Begin 2012 kwam ik uiteindelijk bij Groot Zande terecht. Wat een stal, modern met tevreden paarden en mensen. Hier wilde ik ook staan met Jannick. Zo gedacht, zo gedaan en dus verhuisden we in mei van dat jaar. Niet alleen de stal was een verademing. Aan Toos en Dick heb ik veel te danken, van hun lessen heb ik veel opgestoken. Door die lessen heeft het paardrijden voor mij weer een nieuwe dimensie gekregen.
In 2012 begon ik eveneens aan een nieuwe opleiding. Ik stopte bij de bank en ging naar Warendorf voor een hippische opleiding. Je zou kunnen zeggen dat mijn leven alleen maar uit paarden bestaat. Als resultaat van deze opleiding geef ik lessen bij verschillende stallen en tot mijn vreugde boeken er menigeen van hen succes op wedstrijden. 
Last but not least, hoop ik dat ik nog heel lang met Jannick kan rijden, er bestaat geen beter paard voor mij. Dit jaar is ons jaar; eerst werd Jannick gekozen door een groot bedrijf dat in paardenartikelen handelt om model te staan en werden we Club Kampioen! Geweldig…. Ik verheug mij op iedere nieuwe dag met Jannick op Hippisch Centrum Groot-Zande.
Groetjes,
Ann-Christin
Recente reacties