Hallo allemaal,
Ik ben Astrid Jolink en ik ben gevraagd om deze maand een stukje te schrijven voor Paard & Ruiter en dat wijs ik natuurlijk niet af.
Toen Kruimel toch een beetje te klein werd, ben ik begonnen met rijden op een manege in de buurt waar we toen woonden. Hier heb ik een aantal jaar met plezier gereden. Toen we gingen verhuizen naar Drempt moest er een andere manege gevonden worden. Gezien het feit dat ik geen evenwichtsorganen heb, wilde mijn moeder niet dat ik op een gewone manege ging rijden. Gelukkig kon dit wel op Manege Zandewierde in Nieuw-Wehl. Hier heb ik dan ook een tijdje gereden. Ik reed hier in gemixte groepen met variërende ruiters ( geestelijk en lichamelijk beperkt).
Op Zandewierde hebben we de vorige eigenaren van mijn A-pony ontmoet. Deze mensen hadden de pony gekocht voor hun geestelijk gehandicapte zoontje. Dit bleek echter geen succes, want de pony was te ondeugend voor hem. Toen mocht ik het proberen. Ondeugend was hij, het kleine witje. Ik ben met hem eerst thuis begonnen. Hier hadden we een klein rijbaantje en daar pasten Witje en ik prima in. Er stond een afrastering, zodat hij nergens heen kon. Af en toe gingen we ook in de grote rijbaan rijden ( zonder afrastering, maar dan was het gras aan de zijkant toch wel erg verleidelijk. Later ben ik met Witje gaan rijden bij de Ponyclub in Drempt. Dit was natuurlijk hartstikke leuk, maar helaas stonden er ezels aan de andere kant van de rijbaan. Witje had het niet zo op die rare ezels en weigerde daar langs te lopen en ik was toen zelf ook niet al te dapper, maar uiteindelijk ging het steeds beter.
Toen Witje te klein werd gingen we op zoek naar een grotere pony. We zochten naar een C- of een D-pony. Deze pony moest vooral braaf zijn. Na wat rondvragen kwamen we terecht bij Johnny. Dit was een grote E-pony. Johnny was wel wat groter dan dat we hadden bedacht, maar we zijn toch gaan kijken. Toen we daar kwamen vonden mijn ouders het wel belangrijk dat mijn benen onder het zadelblad uit moesten komen. Gelukkig waren mijn benen lang genoeg (net). Johnny was zo ontzettend braaf, dat we hem toen toch gekocht hebben. Op Johnny begon het rijden pas echt. Ik leerde rijden door deze pony, want als ik netjes de hulpen gaf, dan deed hij ook netjes wat ik van hem vroeg. Met springen was hij ook super braaf. Hij hielp mij ook met mijn balans. Ik reed een keer met hem op een dubbelsprong af en tijdens de sprong kwam ik bijna naast mijn pony, hij voelde dit en sprong netjes om, zodat ik er weer recht op kwam te zitten. Van Johnny heb ik heel veel geleerd. Ik ben met hem ook mijn eerste wedstrijdjes gaan rijden tot en met de L2+9. Ik wilde heel graag met hem M starten maar helaas, hij werd kreupel. Het bleek dat er een peesje gescheurd was. Dit kon wel verholpen worden met een operatie, maar daarna moest hij wel lang revalideren. Omdat Johnny zo’n brave pony was, hebben we hem toch maar laten opereren. Al met al heeft de revalidatie ruim 2 jaar geduurd. Het is vervolgens een tijdje goed gegaan, maar helaas werd hij toen weer kreupel. Omdat hij ook al op leeftijd was, hebben we vervolgens besloten dat hij met pensioen mocht gaan. Hij mocht de rest van zijn leven bij ons zijn favoriete bezigheid beoefenen, namelijk in de wei staan. Hier heeft hij helaas niet lang van mogen genieten. Een maand nadat we besloten hadden dat hij bij ons oud mocht worden, kreeg hij koliek en hebben we hem in moeten laten slapen.
Hierna heb ik veel pech gehad met de paarden. Ik had eerst een paard dat later een probleem in de rug bleek te hebben. Daarna heb ik een tijdje op Timar gereden. Dit was wel een super braaf paard, maar hij was vrij sterk en gooide hoog op waardoor ik hem niet uit kon zitten. Daarna hebben we weer een E-pony gekocht. Ik wilde nog graag gebruik maken van mijn laatste pony jaar. Ik heb deze pony maar 3 weken kunnen rijden en toen werd ze kreupel. Deze pony moest om te genezen veel rust houden, maar hier was ze alleen niet mee eens. Dit ging dus niet goed en moest ze ook weg.
Na zoveel tegenslag te hebben gehad, was ik het helemaal zat met die paarden. Ik wilde een Haflinger. Ik bedoel; “wie heeft er ooit gehoord van een kreupele Haflinger?”. Mijn moeder was het hier helemaal niet mee eens. Een Haflinger was geen echt paard. Ze wilde graag dat ik een “gewoon” paard nam en liet me steeds foto’s zien van paarden en Ik liet haar steeds foto’s zien van Haflingers. Uiteindelijk bracht ik mijn moeder op andere gedachten. Zelf had ze nog een kennis van vroeger die Haflingers fokt. Deze kennis hebben we opgebeld en hij had een Haflinger voor ons. We zochten eigenlijk naar een ruin die al beleerd was, maar we eindigden met een 4 jarige merrie die nog niets kende. Maar wij vonden het toch belangrijker dat we de fokker kenden, zodat we wisten dat er goed naar de bloedlijnen gekeken was om vervelende dingen te voorkomen.
Ik ben toen met Lea ( Henla van ’t Broek) aan de slag gegaan. Eerst ben ik met haar gaan spelen in het rijbaantje. In het begin vond ze alles eng, ze had alleen nog maar op de wei gestaan en er was nog maar weinig mee gedaan. Na een aantal maanden vonden we het toch tijd dat ze beleerd werd. Hiervoor hebben we haar welgeteld 10 dagen weggebracht. Toen ze terug kwam kende ze nog steeds niets, maar deed ze ook niets verkeerd. Vervolgens zijn we toen zelf aan de gang gegaan. Dit pakte ze eigenlijk heel goed op. Ze ging met sprongen vooruit en ik besloot toch eens mee te doen met de Clubkampioenschappen. Ze werd tot mijn grote verbazing ook nog 2e en hebben we het gehad over het deelnemen aan de vereniging les. Ik had hier mijn twijfels over, omdat ik toch een Haflinger had. Ik wist niet of dit wel tussen de paarden zou kunnen. Mijn twijfels werden weggenomen door Gwen, want zij zei dat dit allemaal makkelijk zou kunnen. Ook maken we graag een sprongetje. Nu rijden we inmiddels alweer een paar jaar mee en hebben we net de overstap gemaakt naar het M. Met de hulp van Gwen begint ze steeds mooier te lopen. We zien wel tot hoe ver we samen kunnen komen.
Groetjes en fijne Feestdagen,
Astrid & Lea
Het lange meisje met blonde haren en die grote pony, dat ben ik! Ik ben Didi Janne Gieling, zeventien jaar oud en ik woon in Duiven! Thuis woon ik met mijn vader (Geert), moeder (Kitty), hond (Pippi) en de paarden. Mijn zus is vorig jaar uit huis gegaan om te studeren. Ik ben geen echte Hummeloër en dat kan je soms merken, maar wij hebben ons altijd wel heel welkom gevoeld bij de familie Brinksma én de club!
Het paardenvirus heeft mijn moeder gekregen van mijn opa, doorgegeven aan mijn zus Jade en aan haar jongste dochter. Je kunt zeggen dat het er inderdaad met de paplepel in werd gegoten, gek genoeg kwam dat er bij mij pas later uit. Tot mijn tiende of elfde heb ik namelijk fanatiek gevoetbald in de selectie. Paardrijden vond ik leuk, maar had echt geen zin in al dat gedoe. Mama waste mijn vieze voetbalkousen en af en toe een bosritje met Bliksem vond ik helemaal prima. Zo kwam ik ook mooi onder het stallen mesten uit…
Mama vond het écht niks, maar ik was overtuigd. Dat gevoel heeft nog wel even aan mij geknaagd, omdat mijn moeder ondersteboven was van Jades toenmalige topper Kantje’s ToyBoy. Maar toch bedacht mam iets heel leuks om te vieren dat ik een nieuwe pony had, we gingen samen een weekend naar ‘Onder de Kastanje’ en hebben we heerlijk drie dagen in het bos gereden!
Ook wij zijn helemaal vooraan begonnen. Ik heb in de beginnersfase geweldige momenten beleefd, met als ons toppunt Gelders Kampioen in de L2-dressuur cat. D/E. Dat was de kers op de taart, want ik wist dat het er inzat en al het harde werk wordt dan op zo’n moment werkelijkheid. Dat was echt heel vet!
Verder word ik volgend jaar maart handelsbekwaam (18), dus denk ik dat het aankomende jaar een spannend jaar wordt. Ik zit nu in de zesde en ga volgend jaar studeren. Ik wil graag International Relations and International Organizations (internationale politicologie) gaan studeren! Dat kan in Leiden en in Groningen en hoogstwaarschijnlijk wordt het Leiden. Toen ik dit stuk aan het schrijven was, zat ik toevallig in de trein vanuit Leiden naar Duiven. Leiden is zo mooi, ligt zo centraal én lekker dichtbij Den Haag. In zo’n nieuwe stap heb ik dan ook onwijs veel zin. Graag zou ik veel plekken op de wereld willen zien met mijn eigen ogen en het staat daarom ook zeker op de planning om in het buitenland te studeren. Helaas kan mijn sport niet mee in het koffer…We zullen wel zien hoe het gaat lopen, definitieve beslissingen zijn er nog niet genomen. Dus voorlopig zijn jullie nog niet van mij af…
Barchem – Afgelopen zaterdag werden in Barchem de regiokampioenschappen SGW (eventing) voor pony’s en paarden georganiseerd. De dappere zusjes Oosterink waren ook van de partij om mee te strijden naar deze felbegeerde titel. De hele familie was al vroeg uit de veren en het indraaien van de stiften moest, omdat het nog donker was, met behulp van een zaklamp gebeuren. Al om kwart over acht moest Nanke haar dressuurproef rijden, dit ging goed en werd beloond met 188 en 190 punten, het springparcours legde ze foutloos af. Op naar de cross, het was een super mooi crossparcours die ze foutloos heeft 
gereden binnen de tijd. Met dit fantastische resultaat won Nanke de titel Gelders Kampioen SGW op B-niveau.
Deze mooie uitslag bezorgde haar ook een welverdiende derde podiumplek naast haar zus Nanke die op nummer 1 was geëindigd. Heel Hummelo heeft van het succes genoten, want bij terugkomst was er een groot spandoek opgehangen om de winnaars te verwelkomen. Een diepe buiging voor de zusjes Oosterink en trots op hun veelzijdigheid.
Hoewel Carlijn Oversteegen geen lid is van de vereniging, is ze toch ook een beetje van ‘ons’ omdat ze op onze thuishaven Groot-Zande werkt en af en toe de lessen waarneemt, daarom vinden wij het ook leuk te melden dat zij ook haar debuut heeft gemaakt bij de paarden op L-niveau. Met Abel heeft ze een keurige dressuurproef gereden en werd hiermee ruimschoots beloond, 198 en 205 punten. Tijdens het springen was Abel nogal vrolijk, dus dat ging niet helemaal vlekkeloos maar goed genoeg om aan de cross deel te mogen nemen. De eerste keer een cross op L-niveau was redelijk pittig en ook nu had Abel er zin in. Hij ging razendsnel en helaas had ze een stuurfoutje en twee stops op de flinke heuvel, maar het alternatief heeft ze goed genomen en is helemaal rondgekomen. Al met al is Carlijn super tevreden over de prestaties, hier had ze drie jaar geleden niet over kunnen dromen toen Abel kampte met een blessure.
Op zondag heeft Jacqueline ook meegereden in Barchem. Jacqueline is in ieder geval prachtig van start gegaan met een grote fanclub. Ze zorgt er in ieder geval voor dat alles goed voor elkaar is: getoiletteerd, gevlochten door haar paardenmaatjes en Nancy die haar heeft begeleidt en iedereen op de juiste positie heeft gezet tijdens de cross. De dressuur ging redelijk naar wens en ze haalde zelfs 180 punten bij een zeer kritische jury en ook het springparcours verliep op 1 balk na, volgens plan. Op naar het favoriete onderdeel, de cross! Alle hindernissen werden keurig foutloos gesprongen…tot hindernis 7, daar heeft Jacqueline een mooi bodemonderzoek gedaan. Het feit dat ze dat onderzoek heeft moeten doen, dat vond ze nog niet eens zo erg, maar dat daarmee ook de cross teneinde was, dat was wel een beetje een ‘jammermoment’.
Heel veel jaren geleden (in de jaren ’70) hadden mijn ouder een caravan op camping “De Kappenbulten” in Halle. Hier was mijn eerste kennismaking met het paard/ponyrijden. In de buurt van de camping woonde Bartje Meijerman. Hij had een boerderij met wat pony’s en paarden. Bij hem kon je ponyrijden voor een rijksdaalder per dag (omgerekend is dat ietsje meer dan een Euro). Mijn vader en moeder hebben me dagenlang niet gezien…
Een betere start in de paardensport had ik me niet kunnen wensen. Na heel veel (!) vallen en weer opstaan en opstijgen, kreeg ik het een beetje onder de knie. Het bleek dat Galland niet echt een hele goede keus was om het op te leren. Maar onder het motto, wie A zegt…ben ik toch doorgegaan en er achteraf heel veel van opgestoken. Onder meer dat er hele gekke paarden bestaan. Binnen een week had hij de staldeur eruit geschopt en was de hele buurt ’s morgensvroeg Galland aan het vangen. De bodem heb ik vaak onderzocht, zelf de bodem van een watergat waar het mij wel leuk leek om doorheen te galopperen. Mijn ‘boer’ stond zelfs klaar om dit moment te vereeuwigen met de camera. Galland dacht hier echter anders over en voordat ik het wist lag ik in het water, Galland galoppeerde door het bos en de foto’s waren niet zoals ik ze voor ogen had. Dit zijn maar een paar ‘verhalen’ die we samen hebben meegemaakt. Gelukkig kon ik altijd weer terecht op Groot-Zande waar Toos, Irma en Nancy me weer moed inpraatte om er toch weer op te gaan zitten en vooral door ‘stoer’ te rijden.
Toen Galland een peesblessure kreeg en het er niet meer inzat dat we nog fanatiek aan het springen zouden komen, ben ik gaan rondkijken naar een opvolger. Dit is Vigo geworden, toen ik hem kocht was hij bijna twee jaar. Een beetje zenuwachtig was ik wel, want kon ik dat wel aan, een jong paard? Snel kwam ik erachter dat het niet altijd aan de leeftijd van het paard ligt hoe ‘gek’ ze zijn. Nadat hij op Groot-Zande door Gwen en Wilbert zadelmak gemaakt was, ging mijn tweede paardensport carrière van start met Vigo.
Dit ging in vergelijking met Galland van een leien dakje. Zelfs in de dressuur heb ik onder begeleiding van Gwen het (voor mijn doen) ver geschopt. De dressuurwedstrijden heb ik vaarwel gezegd toen ik M1 startte. Wederom kwam ik erachter dat dressuurproeven rijden niet helemaal aan mij besteed was. Het springen werd weer opgepakt en dat doe ik nu nog steeds met veel plezier. We hebben ook nog een tijdje geprobeerd om mee te gaan doen aan crosswedstrijden. Na een aantal trainingen en een paar tripalons te hebben gereden, moest ik toegeven dat ik me met Vigo niet helemaal veilig voelde in het crossparcours. We hebben het in ieder geval geprobeerd.
Wat een rijkdom om zoveel kennis in één vereniging te kunnen omarmen! Marjon Jolink heeft op zondag 18 en woensdag 21 oktober de leden van Rijvereniging Hummelo in de gelegenheid gesteld een proef te rijden en deze live te beoordelen in de workshop “Proefgericht Rijden”. Marjon Jolink kennen we allemaal als kritisch jurylid, maar zeker ook als vaste invaller voor de verenigingslessen en de lessen van Groot-Zand. Haar kritische oog komt tijdens de lessen en deze workshop goed van pas.
werden van tips. Tijdens het rijden van de proef gaf Marjon rechtstreeks feedback op het uitgevoerde onderdeel en als het nodig was werd een onderdeel opnieuw verreden ter verbetering. Daarnaast was het mogelijk de proef te laten filmen door iemand die naast Marjon mocht staan, zodat iedereen de proef inclusief opmerkingen thuis nog weer eens terug kan kijken.
Mijn opa had een leuke pony Maud voor mij en mijn nichtje Nina gekocht. Ik reed ook op Maud, maar kon niet alleen opstappen. Mijn moeder gaf me altijd een voetje om erop te komen, maar een keer vloog ik er overheen en viel ik aan de andere kant er weer af. Met Maud ben ik begonnen bij de ponyclub en ik heb een aantal BB wedstrijdjes gereden op Maud en daarmee ook wat prijsjes gewonnen. Maud was een hele leuke en lieve pony.
Mama en ik gingen op zoek naar een verzorgpony, toen ik te groot werd voor Maud. In Langerak kwamen we terecht bij Paulien van de familie Liebrand. Paulien was een al wat oudere roodschimmel D pony, ze is erg lief en ze houdt heel erg van tutten. Alleen in het bos wilde ze heel erg hard en was ze heel sterk. Ik weet nog goed dat ik met Tess een bosrit ging maken en dat ik niet op de bult durfde bij de gevangenis, maar voor dat ik het in de gaten had reed ik al op het pad richting de bult en mama rende achter me aan, want anders was ik omgekeerd. Ik vond het dood eng, maar mama moedigde me aan en zei steeds dat ik het wel zou kunnen. Uiteindelijk heb ik het toch gedaan en toen ik boven op de bult stond, was ik wel boos op mama maar stiekem was ik ook wel trots op mezelf, omdat ik nooit gedacht had dat ik die bult op zou crossen.
Ik ging altijd stappend naar de ponyclub, het was namelijk vooral in de winter lekker dichtbij. Springen vond Paulien altijd heel leuk maar ik niet, want ik vind springen eng. In februari 2014 werd Paulien erg hoef bevangen en kon ik niet meer op haar rijden. Ze was ondertussen al 21 jaar oud en nu mag Paulien lekker van haar oude dag genieten. Af en toe ga ik er nog eens heen om lekker met haar te tutten, want dat vind ze nog steeds erg fijn.
Helaas had ik toen geen pony meer om op te rijden, maar mijn lieve vriendin Merlijn heeft een eigen pony Q-Hella. Ze vroeg mij of ik ook op haar pony wilde rijden. Nu rijden we samen op haar pony bij RvH. Nog steeds ben ik geen fan van het springen, maar met de RvH-Clubkampioenschappen ben ik zelfs 2e geworden van de pony’s. Q-Hella vindt springen erg leuk en ze kan het goed. Ik rijd nu ook geen dressuurwedstrijden meer.
Fortunato deed dat door op imponerende wijze, met veel kracht en macht naar 88 punten bij de vijfjarigen te lopen. Daarmee gaf hij de concurrentie ruimschoots het nakijken. Zus Eos-Utopia, die eerder al twee keer de aanlegtest voor jonge dressuurpaarden in Haaksbergen wist te winnen, maakte eveneens indruk met haar afdruk en potentie. Ze werd beloond met 82 punten, waarmee ze de rubriek van de zesjarigen aanvoerde.
Op de afsluitende dag van De Zilveren Ster in Haaksbergen pakte Bart opnieuw prijzen mee. Met Delgado (v. Oscar) plaatste hij zich vrijdag al voor de Kür op muziek, waardoor hij zondag zijn kür mocht rijden. Zeer overtuigend en met veel expressie ging het duo door de baan. Met een fraaie score van 74,50% bleven ze opnieuw de concurrentie voor. “Delgado liep heel fijn. In het begin van de proef was hij een klein beetje gespannen, maar die spanning vloeide al snel af. Ik kan niet meer dan super tevreden zijn!”, vertelt Bart enthousiast.
Op 12 september heeft Iris Schoenaker deelgenomen met haar pony Donny aan de selectiedag voor de Regio Beloftetraining Gelderland (dressuur) bij het Veluwse Ros in Ermelo.
Jamie Schlief en Sam van der Kuijl zijn geselecteerd voor het Rabo Talentenplan. Jamie met haar pony Tamar en Sam met haar pony Memorie in de disciplines springen en dressuur. De jonge dames wisten vorige maand ook al een ticket te bemachtigen voor de Hippiade, waar Jamie met Tamar een finale plaats bereikte in de klasse ZZ-springen en Sam met Memorie een plaatsing in de Z2-dressuur wist te bemachtigen. Dit talent van beide dames is dan ook niet onopgemerkt gebleven tijdens de selectiedagen voor het Rabo Talentenplan. Rijvereniging Hummelo feliciteert de meiden met deze mooie kans en wenst ze veel succes tijdens deze extra trainingen!
Het Rabo Talentenplan is het talentherkenning- en ontwikkelingsprogramma van de KNHS waar jonge talentvolle paardensporters in o.a. de disciplines dressuur en springen ondersteund worden in hun ontwikkeling tot topsporter.
Recente reacties