Archief voor december, 2015

Hallo allemaal,

Ik ben Astrid Jolink en ik ben gevraagd om deze maand een stukje te schrijven voor Paard & Ruiter en dat wijs ik natuurlijk niet af.

Toen Kruimel toch een beetje te klein werd, ben ik begonnen met rijden op een manege in de buurt waar we toen woonden. Hier heb ik een aantal jaar met plezier gereden. Toen we gingen verhuizen naar Drempt moest er een andere manege gevonden worden. Gezien het feit dat ik geen evenwichtsorganen heb, wilde mijn moeder niet dat ik op een gewone manege ging rijden. Gelukkig kon dit wel op Manege Zandewierde in Nieuw-Wehl. Hier heb ik dan ook een tijdje  gereden. Ik reed hier in gemixte groepen met variërende  ruiters ( geestelijk en lichamelijk beperkt).

Op Zandewierde hebben we de vorige eigenaren van mijn  A-pony ontmoet. Deze mensen hadden de pony gekocht voor hun geestelijk gehandicapte zoontje. Dit bleek echter geen succes, want de pony was te ondeugend voor hem. Toen mocht ik het proberen. Ondeugend was hij, het kleine witje. Ik ben met hem eerst thuis begonnen. Hier hadden we een klein rijbaantje en daar pasten Witje en ik prima in. Er stond een afrastering, zodat hij nergens heen kon.   Af en toe gingen we ook in de grote rijbaan rijden ( zonder afrastering, maar dan was het gras aan de zijkant toch wel erg verleidelijk. Later ben ik met Witje gaan rijden bij de Ponyclub in Drempt. Dit was natuurlijk hartstikke leuk, maar helaas stonden er ezels aan de andere kant van de rijbaan. Witje had het niet zo op die rare ezels en weigerde daar langs te lopen en ik was toen zelf ook niet al te dapper,  maar uiteindelijk ging het steeds beter.

Toen Witje te klein werd gingen we op zoek naar een grotere pony. We zochten naar een C- of een D-pony. Deze pony moest vooral braaf zijn. Na wat rondvragen kwamen we terecht bij Johnny. Dit was een grote E-pony. Johnny was wel wat groter dan dat we hadden bedacht, maar we zijn toch gaan kijken. Toen we daar kwamen vonden mijn ouders het wel  belangrijk dat mijn benen onder het zadelblad uit moesten komen. Gelukkig waren mijn benen lang genoeg (net).  Johnny was zo ontzettend braaf, dat we hem toen toch gekocht hebben. Op Johnny begon het rijden pas echt. Ik leerde rijden door deze pony, want als ik netjes de hulpen gaf, dan deed hij ook netjes wat ik van hem vroeg. Met springen was hij ook super braaf. Hij hielp mij ook met mijn balans. Ik reed een keer met hem op een dubbelsprong af en tijdens de sprong kwam ik bijna naast mijn pony, hij voelde dit en sprong netjes om, zodat ik er weer recht op kwam te zitten. Van Johnny heb ik heel veel geleerd. Ik ben met hem ook mijn eerste wedstrijdjes gaan rijden tot en met de L2+9. Ik wilde heel graag met hem M starten maar helaas, hij werd kreupel. Het bleek dat er een peesje gescheurd was. Dit kon wel verholpen worden met een operatie, maar daarna moest hij wel  lang revalideren. Omdat Johnny zo’n brave pony was, hebben we hem toch maar laten opereren. Al met al heeft de revalidatie ruim 2 jaar geduurd. Het is vervolgens een tijdje goed gegaan, maar helaas werd hij toen weer kreupel. Omdat hij ook al op leeftijd was, hebben we vervolgens besloten dat hij met pensioen mocht gaan. Hij mocht de rest van zijn leven bij ons zijn favoriete bezigheid beoefenen, namelijk in de wei staan. Hier heeft hij helaas niet lang van mogen genieten. Een maand nadat we besloten hadden dat hij bij ons oud mocht worden, kreeg hij koliek en hebben we hem in moeten laten slapen.

Hierna heb ik veel pech gehad met de paarden. Ik had eerst een paard dat later een probleem in de rug bleek te hebben. Daarna heb ik een tijdje op Timar gereden. Dit was wel een super braaf paard, maar hij was vrij sterk en gooide hoog op waardoor ik hem niet uit kon zitten. Daarna hebben we weer een E-pony gekocht. Ik wilde nog graag gebruik maken van mijn laatste pony jaar. Ik heb deze pony  maar 3 weken kunnen rijden en toen werd ze kreupel.  Deze pony moest om te genezen veel rust houden, maar hier was ze alleen niet mee eens. Dit ging dus niet goed en moest ze ook weg.

Na zoveel tegenslag te hebben gehad, was ik het helemaal zat met die paarden. Ik wilde een Haflinger. Ik bedoel; “wie heeft er ooit gehoord van een kreupele Haflinger?”.  Mijn moeder was het hier helemaal niet mee eens. Een Haflinger was geen echt paard. Ze wilde graag dat ik een “gewoon” paard nam en liet me steeds foto’s zien van paarden en Ik liet haar steeds foto’s zien van Haflingers. Uiteindelijk bracht ik mijn moeder op andere gedachten. Zelf had ze nog een kennis van vroeger die  Haflingers fokt. Deze kennis hebben we opgebeld en hij had een Haflinger voor ons. We zochten eigenlijk naar een ruin die al beleerd was, maar we eindigden met een 4 jarige merrie die nog niets kende. Maar wij vonden het toch belangrijker dat we de fokker kenden, zodat we wisten dat er goed naar de bloedlijnen gekeken was om vervelende dingen te voorkomen.

Ik ben toen met Lea ( Henla van ’t Broek) aan de slag gegaan. Eerst ben ik met haar gaan spelen in het rijbaantje. In het begin vond ze alles eng, ze had alleen nog maar op de wei gestaan en er was nog maar weinig mee gedaan. Na een aantal maanden vonden we het toch tijd dat ze beleerd werd. Hiervoor hebben we haar welgeteld 10 dagen weggebracht. Toen ze terug kwam kende ze nog steeds niets, maar deed ze ook niets verkeerd. Vervolgens zijn we toen zelf aan de gang gegaan. Dit pakte ze eigenlijk heel goed op. Ze ging met sprongen vooruit en ik besloot toch eens mee te doen met de Clubkampioenschappen. Ze werd tot mijn grote verbazing ook nog 2^e en hebben we het gehad over het deelnemen aan de vereniging les. Ik had hier mijn twijfels over, omdat ik toch een Haflinger had. Ik wist niet of dit wel tussen de paarden zou kunnen. Mijn twijfels werden weggenomen door Gwen, want zij zei dat dit allemaal makkelijk zou kunnen. Ook maken we graag een sprongetje. Nu rijden we inmiddels alweer een paar jaar mee en hebben we net de overstap gemaakt naar het M. Met de hulp van Gwen begint ze steeds mooier te lopen. We zien wel tot hoe ver we samen kunnen komen.

Groetjes en fijne Feestdagen,

Astrid & Lea